உலக வங்கியின் பாராட்டையும் பெற்று தொழிலதிபரான ஏழை மாணவன்

தனது இளமைக் காலத்தில் குடிசைப் பகுதியில் வறுமையில் வாடிய சிறுவன் ஒருவன், இன்று ஒரு பெரிய உணவுப் பொருள் தொழில் முனைவராக விளங்குகிறார். அவரது தொழில் ஆர்வத்துக்கும், தலைமைப் பண்புக்கும் அவரை உலக வங்கி பாராட்டிப் பெருமைப் படுத்துகிறது.

உலகில் உள்ள இளைஞர்களை யெல்லாம் பரந்த சமூக முன்னேற்றப் பணியில் ஈடுபடுத்தும் நோக்கம் கொண்ட உலக வங்கி ஆண்டு தோறும் நடத்தும் அதன் முக்கியமான உலக இளைஞர் மாநாட்டில் பெருமைப்படுத்தப்பட அழைக்கப்பட்டிருக்கும் மூன்று இளை ஞர்களில் சென்னையைச் சேர்ந்த சரத்பாபு ஏழுமலையும் ஒருவராவார்.

இந்த ஆண்டு இளைஞர் மாநாட்டின் கோட்பாடு, புதிய கண்டு பிடிப்புகள் மூலமும், அனைவரையும் இணைப்பதன் மூலமும் பிரச்சினை களுக்குத் தீர்வு காணல் என்பதாகும்.  இணையதளத்தின் மூலம் ஒளிபரப்பப்படும் இந்த மாநாட்டில் 20-க்கும் மேற்பட்ட நாடுகளில் இருந்து பிரதிநிதிகள் பங்கேற்றனர்.

தனது பள்ளிக் கல்வியைத் தொடர் வதும் கூட வறுமையின் காரணமாக சரத் பாபுவுக்கு எளிதாக இருக்கவில்லை. ஆனால், இன்றோ பலகோடி ரூபாய் வணிகம் செய்யும் புட் கிங்  உணவு விடுதியையும் (குடிடின முபே சுநளவயரசயவே),  தயாரிப்பு உணவு வணிகத்தையும் (உயவநசபே ரெளநேளள) செய்து வரும் இவரின் கீழ் 300-க்கும் மேற்பட்ட பணியாளர்கள் தற்போது பணியாற்றி வருகின்றனர். சென்னை மடிப்பாக்கம் குடிசைப் பகுதியில் பிறந்த சரத்பாபுவின் தாய் சத்துணவு மய்யப் பணியாளராகப் பணி யாற்றி வந்தார். சரத்பாபுவுக்கு இரண்டு அக்காக்கள், இரு தம்பிகள் இருந்தனர். அய்ந்து குழந்தைகளை வளர்க்கத் தானே தனியாகப் போராடியவர் அவரது தாய்.  காலையில் சாலையோரத்தில் இட்டலி சுட்டு விற்றும், பகலில் சத்துணவு மய்யத்தில் வேலை செய்தும், இரவில் முதியோர் பள்ளி ஆசிரியராகவும் பணி யாற்றி தனது குழந்தைகளை அவர் வளர்த்தார்.

தாயின் தியாகத்தை நன்கு உணர்ந்து கொண்ட சரத் பாபு படிப்பில் திறமைமிக்கவராக விளங்கினார்.  பிலானி பொறியியல் கல்லூரியின்  வேதியியல் பொறியாளர் பட்டப் படிப்பை யும்,  அகமதாபாத் மேலாண்மைக் கல்வி நிறுவனத்தில் மேலாண்மை முதுகலைப் பட்டப் படிப்பையும்  சிறப்பாகப் படித்துத் தேர்வு பெற்றார்.

வேலையில்லாமல் உள்ள அதிகக் கல்வியறிவு அற்றவர்களுக்கும்,  குறைந்த கல்வி பயின்றவர்களுக்கும் அவர்களது வாழ்வை மேம்படுத்திக் கொள்ள உதவும் வழியில் 2006 இல் தனது சொந்த நிறுவனத்தை சரத்பாபு துவங்கினார்.

பணத்தையும் அதிகாரத்தையும் விட உண்மை, நேர்மை, உழைப்பு போன்ற மதிப்பீடுகளுக்கு அவர் முன்னுரிமை அளித்தார்.

2010 பசிப்பிணியற்ற சுதந்திர இந்திய நிறுவனம் என்ற அமைப்பை சரத்பாபு தொடங்கினார். தொடக்கத்தில் 40 ஏதிலிக் காப்பகங்களுக்கும், முதியோர் இல்லங்களுக்கும், சிறப்புப் பள்ளி களுக்கும் 10,000 பேர்களுக்கு உணவு வழங்கிய இந்த நிறுவனம் சென்னை, சேலம், கோவை, பவநகர், கோவா ஆகிய இடங்களில் செயல்படுகிறது. இந்த ஆண்டு 20,000 பசித்த வயிறுகளுக்கு உணவு அளிக்க அவர் திட்டமிட்டுள்ளார். பல நாட்கள் நான் பட்டினி கிடந்திருக் கிறேன் என்பதால் பசியின் அருமை என்ன என்பது எனக்கு நன்றாகத் தெரியும் என்று அவர் கூறுகிறார்.

உலக இளைஞர் மாநாட்டில் அவர் பேசியபின் அவருடன் இணையத்தில் தொடர்பு கொண்டு 2000க்கும் மேற் பட்டவர்கள் அவரது ஆலோசனையைக் கேட்டுப் பெற்றனர். வறுமையை எதிர்த்துப் போரிட்டு இந்த 30 வயதுக்குள் ஒரு வணிக சாம்ராஜ்யத்தைத் தன்னால் எவ்வாறு நிறுவ முடிந்தது என்பதை அவர் அவர்களுக்கு விளக்கினார். அவர்கள் அனைவருக்கும் பதில் அளிப்பது சிரமமாக இருந்த போதிலும்  இரண்டு நாள்களில் அவர்கள் அனைவருக்கும் பதில் அனுப்பினேன் என்று அவர் கூறுகிறார். அவரிடம் பணியாற்றுபவர்களில் பெரும் பாலோர் பள்ளிக் கல்வியை இடையில் நிறுத்தியவர்கள் அல்லது கொடிய வறுமை யில் உழல்பவர்கள். பல வேலைகளில் அவர்களுக்குப் பயிற்சி அளித்து தனது நிறுவனத்தில் அமர்த்திக் கொள்கிறார்.

உலகில் 15 முதல் 24 வயதுக்குட் பட்ட இளைஞரில் 40 விழுக்காட்டினர் எந்த வித வேலையும் அற்றவர்களாக உள்ளனர் என்று உலக தொழிலாளர் அமைப்பு தெரிவிக்கிறது.

இளைஞர்கள் தங்கள் திறமை களைத் தாங்களாகவே வளர்த்துக் கொண்டு தங்களின் எதிர் காலத்தை உருவாக்கிக் கொள்ளும் பொறுப்பை தாங்களே ஏற்றுக் கொள்ளவேண்டும்.

எனக்கு சரியான வேலை கிடைக்க வில்லை என்று கூறிக் கொண்டிருக்கும் இளைஞர்கள், சரத்பாபு காட்டிய வழியைப் பின்பற்றி வாழ்க்கையில் தாங்களும் முன்னேறி, மற்றவர்களையும் முன்னேறச் செய்வார்களாக!

நன்றி  அய்.பி.என். தொலைக்காட்சி

'போல் வால்ட்’சாம்பியனாக அவர் மாறியா

ஆடு மேய்க்கும் சிறுவன் ‘போல் வால்ட்’ போட்டியில் முதலிடம்-20-10-2008

எழுத்தின் அளவு :

அவிநாசி: பள்ளியில் படித்துக்கொண்டே வறுமையின் காரணமாக, ஆடு மேய்க்கும் சிறுவன், ‘போல் வால்ட்டில்’ மாவட்ட அளவில் முதலிடம் பெற்றான்.

அவிநாசி, அரசு மேல்நிலைப் பள்ளியில், திருப்பூர் கல்வி மாவட்ட அளவிலான கூட்டு குறுமைய விளையாட்டுப் போட்டி நடந்து வருகிறது. ஆண்களுக்கான போட்டிகளில், ‘போல் வால்ட்’ சீனியர் பிரிவில், காட்டம்பட்டி டி.எஸ்.ஏ., அரசு உயர்நிலைப் பள்ளி ஒன்பதாம் வகுப்பு மாணவர் பழனிசாமி, முதலிடம் பெற்றான்.

முறையான பயிற்சி எதுவுமில்லாமல், 2.60 மீட்டர் உயரத்தை எளிதாகத் தாண்டி முதலிடம் பெற்ற பழனிசாமியின் வாழ்க்கை வறுமை நிறைந்தது. இவரது தந்தை மோகனசுந்தரம், கரும்புச் சோகை உரிக்கும் கூலி வேலை பார்த்து வருகிறார். உடன்பிறந்த இரு அண்ணனும், தம்பி மற்றும் அக்காவும் கூலி வேலைக்குச் செல்கின்றனர்.

வறுமை காரணமாக, குடும்பத்தில் உள்ள யாருமே ஆறாம் வகுப்பைத் தாண்டாத நிலையில், பழனிசாமி மட்டும் தற்போது, ஒன்பதாம் வகுப்பு படித்து வருகிறான். பள்ளி நேரம் போக, அருகிலுள்ளவர்களின் ஆடுகளை மேய்த்து கூலி பெற்று, குடும்ப பாரத்தையும் பழனிசாமி சுமந்து வருகிறான்.

அன்னூர் ஒன்றியம், காட்டம்பட்டி அருகே கல்லுக்குழிமேடு என்ற கிராமத்தில் கரும்புச் சோகையை கூரையாகக் கொண்ட குடிசையில் வசிக்கும் பழனிசாமி, குடும்ப வறுமையை எப்படியாவது தாண்டி விட வேண்டுமென்ற ஒரே லட்சியத்தில், தற்போது, மாவட்ட அளவில் ‘போல் வால்ட்டில்’ முதலிடம் பெற்று ஒரு படி முன்னேறியுள்ளான்.

தனது லட்சியம், விளையாட்டு பற்றிய கனவு குறித்து, பழனிசாமி கூறியதாவது:
கடந்த ஒரு ஆண்டாக, விளையாட்டில் தீவிர கவனம் செலுத்தி வருகிறேன். குறுமைய போட்டிகளில் உயரம் மற்றும் நீளம் தாண்டுதல், ஓட்டம் ஆகியவற்றில் ஏற்கனவே பங்கேற்றுள்ளேன்.

அவிநாசி  போட்டியில் கம்பின் உயரம் குறைவாக இருந்ததால், என்னால் 2.60 மீட்டருக்கு மேல் தாண்ட முடியவில்லை. என்னுடைய கம்பை பஸ்சில் எடுத்து வர முடியவில்லை. விளையாட்டுத் துறையில் சாதித்து, எனது குடும்பத்தை உயர்த்த வேண்டுமென்பதே லட்சியம்.

உடற்கல்வி ஆசிரியர் துரைசாமி மற்றும் உடன்படிக்கும் மாணவர்கள் தந்த ஊக்கத்தின் காரணமாகவே, நான் வெற்றி பெற்றேன். விளையாட்டுக்குத் தேவைப்படும் முறையான பயிற்சி கிடைத்தால், இன்னும் சாதிப்பேன். இவ்வாறு பழனிசாமி கூறினான்.

நன்றி தினமலர்

ஆடு வளர்த்து தொழில் ஆதிபர்கா ஆனா ஒருவரின் வரலாறு

கிராமப்புற மக்களின் வாழ்க்கை இயற்கையோடு பின்னிப் பிணைந்த ஒரு இன்பமான வாழ்க்கை. விவசாயம் செய்து மரம், செடி, கொடி பயிர்களோடு நாள்தோறும் வாஞ்சையோடு பேசி மகிழ்பவர்கள் கிராமப்புற மக்கள். அதே போல பறவை, விலங்குகள் ஒவ்வொன்றோடும் நட்பு கொள்பவர்கள் அவர்கள்.

விவசாயம் எப்படி அவர்களின் வாழ்வில் பிரிக்க முடியாத ஒன்றாகி விட்டதோ அதே போல கால்நடை வளர்ப்பு என்பதும் அவர்களின் வாழ்வு முறையில் ஓர் அங்கமாகி விட்டது. எந்த ஓர் எதிர்பார்ப்பும் இல்லாமல் நேசம் சார்ந்த முறையில் பழக்கப்பட்ட கால்நடை வளர்ப்பானது இன்று அவர்களின் பொருளாதாரத் தேவையைப் பூர்த்தி செய்ய ஒரு வழியைக் காண்பிக்கும் தொழிலாகப் பரிணாமம் அடைந்திருக்கிறது.

இந்த வகையில் ஆர்.மனோகர் என்பவர் வெள்ளாடு வளர்ப்பின் மூலம் ஒரு பெரிய தொழிலதிபராகவே உயர்ந்திருக்கிறார். அவர் தன் வெள்ளாடு வளர்ப்பு அனுபவத்தை நம்மோடு பகிர்ந்து கொள்கிறார்.


நான் 1994ல் ஒரு கோழிப் பண்ணை தொடங்கினேன். அந்த சமயத்தில் கோழிகளை பலவித நோய்கள் தாக்கியதால் அதிகமான நட்டத்தை அடைந்தேன். இதனால் ஆட்டு பண்ணை வைக்கலாமே என யோசித்தேன். ஆடுகள் வெட்டிய தலையை மீட்கும் என்பார்களே. அதன்படி 1995ம் ஆண்டில் 3 தலைச்சேரி ஆடுகளை 1 குட்டி ரூ.1500 என கேரளாவிலிருந்து வாங்கி வந்தேன். 1996ம் ஆண்டில் மாட்டுப் பண்ணையும் வைத்துப் பார்க்கலாமென 40 மாடுகளை வாங்கி வந்தேன். இந்த மாடுகளின் மூலம் சுமாரான லாபம் கிடைத்தது. ஆனால் எதிர்பார்த்த அளவுக்கு லாபம் கிடைக்கவில்லை.

எனவே ஆட்டுப் பண்ணை தான் நமக்குத் தோதான தொழில் என்று முடிவெடுத்து ஆட்டுப் பண்ணையை விரிவுபடுத்த விரும்பினேன். மாடுகளைக் குறைத்து ஆடுகளைப் பெருக்கினேன். ஒரே ஆண்டில் 100 தலைச்சேரி ஆடுகளை வாங்கி வளர்த்தேன். இந்த 100 ஆடுகளிலிருந்து 400 ஆடுகள் உற்பத்தி ஆயின.

இந்த தலைச்சேரி ரகமானது மாதத்திற்கு 4 கிலோ அளவிற்குத் தான் வளரும். இதைவிட அதிக எடையுடன் வளரும் ரகம் என்னவென்று கேட்டறிந்து போயர் ரக ஆடுகளை கேரளாவிலிருந்து ஒரு ஜோடி வாங்கி வந்தேன். ஒரு ஜோடி 60,000 ரூபாய்க்கு வாங்கப்பட்டது. போயர் ரக கிடாவோடு, தலைச்சேரி பெட்டை ஆட்டை இணைத்து கலப்பினக் குட்டிகளை உற்பத்தி செய்தோம்.

இந்தக்குட்டிகள் மாதத்திற்கு 6 கிலோ எடை வளர்ச்சி அடையும் தன்மை உடையவை. தற்போது என்னிடம் மொத்தம் 600 ஆடுகள் இருக்கின்றன. இதில் போயர் 100, சுரோகி 10, தலைச்சேரி 400. தலைச்சேரி ஆடுகளை தமிழ்நாடு முழுவதிலுமிருந்து வளர்ப்புக்காகவும், இறைச்சிக்காகவும் வந்து எங்களிடம் வாங்கிச் செல்கிறார்கள். தலைச்சேரி ஆடுகளை உயிர் எடை ஒரு கிலோ ரூ.200 எனக் கொடுக்கிறோம். 40 கிலோ எடை கொண்ட போயர் இன ஆடுகளை ரூ.3000க்கு கொடுக்கிறோம். 20லிருந்து 81 கிலோ வரை எடை கொண்ட சுரோகி இன ஆடுகளை ரூ.5000லிருந்து 20,000 வரைக்கும் விற்பனை செய்கிறோம்.

ஒரு தலைச்சேரி ஆட்டிலிருந்து ஆண்டுக்கு 4 குட்டிகள் கிடைக்கும். 25 கிலோ எடையுள்ள இந்தக் குட்டிகளை இறைச்சி விற்பனைக்காக கிலோ ரூ.125 எனக் கொடுத்து எடுத்துச் செல்கிறார்கள். இதன் மூலம் 1 தலைச்சேரி ஆடு ஆண்டுக்கு 12,500 ரூபாயை வருமானமாகக் கொடுக்கிறது.

ஒரு ஆட்டுக்குப் பராமரிப்பு செலவு ஆண்டுக்கு 4000 ஆகிறது. மீதி 8500 லாபமாகக் கிடைக்கிறது. 50 ஆடுகளுக்கு பசுந்தீவனமிட 1 ஏக்கர் நிலம் தேவைப்படும். நோய் ஏதேனும் தென்பட்டால் நோயைப் பொறுத்து தடுப்பூசி போட வேண்டும். 

தன்னம்பிக்கை இருந்தால் போதும்! எதையும் சாதிக்கலாம் வாங்க

தன்னம்பிக்கையும், விடாமுயற்சியும், எடுத்த காரியத்தில் முழு ஈடுபாடும் இருந்தால் எதையும் சாதிக்கலாம்.

இதற்கு என் வாழ்க்கையில் நடந்த உதாரணங்களையே சொல்ல போகிறேன். நாம் எந்த விஷயத்தையும், படிப்பினையும் தேடி எங்கும் போக வேண்டாம். எல்லாம் நம் வாழ்க்கையிலேயே, நம் அனுபவத்திலேயே கிடைக்கும்.

நான் ஐந்தாம் வகுப்பு வரை ஒரு சின்ன கிராமத்திலும், பின்பு எட்டாம் வகுப்பு வகுப்பு வரை அரசாங்க பள்ளிக்கூடத்திலும் தமிழ் மீடியத்திலும் படித்தேன். பின்பு என் தந்தையார் என்னை திருச்சி பிஷப்ஹீபர் தெப்பக்குளம் பள்ளிக்கூடத்தில் ஒன்பதாம் வகுப்பு சேர்த்துவிட்டார். ஒன்பதாவது வகுப்பு ஒரு பள்ளிக்கூடத்தில் சேருவது என்பது மிகவும் கடினம். திடீரன சேர்க்கமாட்டார்கள். அப்போது வாளாடியில் தலைமை ஆசிரியராக இருந்தவர் மூலம் எனக்கு இடம் கிடைத்தது.
ஆங்கில மீடியம்.

பள்ளி போன ஒரே வாரத்தில் அப்பாவிடம் சொன்னேன்,

"அப்பா, நான் லால்குடியிலேயே படிக்கிறேனே?''

"ஏண்டா" என்றார்.

ஏன் அப்படி சொன்னேன், என் வகுப்பு முழுவதும் கேம்பியன், வெஸ்ட்ரி பள்ளி மாணவர்கள். எல்லோரும் ஆங்கிலத்தை தவிர எதுவும் பேசுவதில்லை. எனக்கு ஒன்றுமே புரியாது. அழுகை அழுகையாக வரும். யாரும் என்னிடம் பேச மாட்டார்கள், "காதல் கொண்டேன்" படத்தில் தனுஷ் ஒரு ஓரத்தில் உட்கார்ந்து இருப்பாரில்லையா, அது போல் ஒரு மூலையில் உட்கார்ந்து இருப்பேன்.

அப்போது அப்பா கூறிய அந்த வார்த்தைகள் இன்னும் என் காதில் ஒலித்துக்கொண்டிருக்கிறது,

" எல்லோரும் உன்ன திரும்பி பார்க்கணும்னா, உன் படிப்பால், உன் அறிவால், அவர்களின் கவனத்தை உன் பக்கம் திருப்பு.
என்னைக்குமே நாம மட்டம் அப்படினு நினைக்காதே, நம்மால எல்லாம் முடியும்னு நம்பு. முதல்ல நீ நம்பு, உன்னால முடியும்னு, அப்பதான் உன்னால் மற்றவர்களை நம்ப வைக்க முடியும்""

அதை வேதவாக்காக எடுத்துக்கொண்டு, புரியுதோ புரியலையோ மிக கவனமாக படிக்க ஆரம்பித்தேன். ஆண்டவன் எனக்கு ஆங்கில அறிவை அப்போது கொடுக்கவில்லை என்றாலும், நல்ல ஞாபக சக்தியை கொடுத்தான். முதல் மிட் டேர்ம் தேர்வு மார்க் வந்தது, 60 மாணவர்கள் உள்ள வகுப்பில் ஐந்தாவது ரேங்க். எல்லோரும் என்னை திரும்பி பார்க்க வைத்தேன்.

எதனால், இது சாத்தியமானது? என்னால் முடியும் என்ற நம்பிக்கையை என் அப்பா கொடுத்தது, அதை நான் நம்பி செயல்பட்டது.

இரண்டாவது உதாரணத்திற்கு வருகிறேன்.

என்னை யாரும் மட்டபடுத்த முயற்சித்தால், நான் பெரும்பாலும் அதை அனுமதிப்பதில்லை.

எனக்கு ஓரளவு பாடத்தெரியும். நாங்கள் ட்ரெயினில் போகும்போது பாடுவது வழக்கம். ஒரு நாள் நண்பன் ஒருவன் உன்னால் ட்ரெயினில் மட்டும்தான் பாட முடியும், வேறு எங்கும் பாட முடியாது எனக்கூறினான். அதையே ஒரு வைராக்கியமாக எடுத்துக்கொண்டு, அனைத்து பள்ளிகள் போட்டியில் பாடி ஆறுதல் பரிசு வாங்கியதையும், காலேஜ் போட்டியில் கலந்து கொண்டதையும் மறக்க முடியவில்லை. காலேஜில் எனக்கு பரிசு கிடைக்கவில்லை, ஆனால், அவன் பார்க்கும்முன்னே, அவன் முன்னே ஸ்டேஜில் பாடியது மன ஆறுதலை கொடுத்தது.

இன்னொறு நண்பன் கேட்டான், நீதான், பத்திரிக்கைக்கு எல்லாம் எழுதுகிறாயே உன்னால், நமது காலேஜ் கதைப்போட்டியில் கலந்துகொண்டு பரிசு வாங்க முடியுமா? உடனே ஒத்துக்கொண்டேன். போட்டி ஆரம்பிப்பதற்கு முன்னால்தான் தலைப்பு கொடுப்பார்கள். நாற்பது நிமிடம் கொடுத்தார்கள். ஒரு வெறி. எழுதினேன். இரண்டாவது பரிசு கிடைத்தது.

நான் வேலைக்கு சேர்ந்த முதல் வாரம் அப்பாவிற்கு போன் பண்ணினேன், அப்பா, எனக்கு வேலை பிடிக்கவில்லை. நான் வந்துரட்டுமா?

"ஏற்கனவே ரெண்டு வேலையை இப்படித்தான் விட்டாய், ஏன்" என்றார்.

" இல்லப்பா, இங்க எல்லோரும் 40-45 வயசு ஆளா இருக்காங்க, ரொம்ப அனுபவசாலியா இருக்காங்க, நான் சொல்றதெல்லாம் கேட்கமாட்டாங்க, நான் தான் ரொம்ப சின்ன வயசு, அதனால புடிக்கல"

அப்பா சொன்னார்," அடுத்த கம்பனியிலும் அது மாதிரி இருந்தா என்ன பண்ணுவ? அதையும் வேணானு விடுவியா? நல்லா வேலைய கத்துக்க, இந்த பையன் கிட்டயும் ஏதோ விஷ்யமிருக்குனு எல்லோருக்கும் புரியவை, அது வரை வீட்டு பக்கம் வராத"

தினமும் அழுதேன், அப்பா சொன்னதை நினைத்து பார்த்தேன். என் MD எனக்கு முழு சுதந்திரம் குடுத்தார். எண்ணி மூன்றே மாதம், என்னை எல்லோருக்கும் புரிய வைத்தேன்.ஜெயித்தேன்.

நான் உடல் நல விஷயத்தில் நிறைய ஆர்வம் உள்ளவன். நான் அதிகாலை எழுந்து வாக்கிங் செல்பவன், பிறகு யோகா செய்பவன்.

ஒரு நண்பர் கேட்டார்,

"அதிகாலையில ராக்கோழிபோல இதெல்லாம் தேவையா?"
இன்னொறுத்தர்,

" நீங்க போறதுக்கு பேர்லாம் வாக்கிங்கா"?

" ஜிம் போறேங்கரே, உடம்ப பார்த்தா அப்படி தெரியலையே?"

சில பேருக்கு பதில் சொல்வேன், சில பேருக்கு பதில் சொல்ல மாட்டேன். கேள்வி கேட்கும் பாதி பேர் நம்மால் முடியவில்லையே என பொறாமையால் கேட்பார்கள், நாம் மனம் தளரக்கூடாது? எடுத்த காரியத்தில் கண்ணாக செயல்பட வேண்டும். கேள்விகேட்கும் நபர்களில் முக்கால்வாசிப்பேர் மாததிற்கு இரண்டு முறை ஆஸ்பத்திரிக்கு செல்பவர்கள். நான் அப்படியில்லை, தலை வலி, காச்சலுக்குகூட ஆஸ்பத்திரிக்கு செல்வதில்லை.

நான் சொல்ல நினைத்து அவர்களுக்கு சொல்லாமல் இருப்பது இதான்,

" ஒன்னுமே செய்யாம, ஏழு மணி வரை தூங்கறதுக்கு, தப்போ, சரியோ ஏதவது ஒண்ணு செய்யரது எவ்வளவோ மேல்"

உலகத்துல சில பேர்தான், எங்க MD மாதிரி நாம முன்னேர உற்சாகப்படுத்துவாங்க, பல பேர் நம்ம ரொம்ப கேவலப்படுத்துரா மாதிரிதான் நடந்துப்பாங்க. நாம அதுக்கெல்லாம் கவலை படக்கூடாது. நாம, நாம எடுத்த முயற்சில முழு ஈடுபாடோட இருந்தோம்னா எல்லாமே வெற்றிதான். நான் அப்படித்தான். யாராவது என்னால ஏதாவது செய்ய முடியாது அப்படினு சொன்னாங்கன்னா, உடனே அதை செஞ்சு பார்க்கனும்னு நினைப்பேன்.

நீ என்ன பெரிசா சாதிச்சிட்ட, இத சொல்ல வந்துட்டனு கேக்கலாம்? ஆனா நான் பெருசா எதுவும் சாதிக்கில, ஆனா ரொம்ப வாழ்க்கையோட கீழ் நிலையிலும் இல்ல, இத எழுதுர அளவுக்கு முன்ன்னேறி இருக்கேன்ல. அதுவே ஒரு சாதனைதானே.

என்னை கேலி செய்தவர்கள் எல்லாம்,எங்கே இருக்கிறார்கள்? தேடி பார்க்கிறேன், காணவில்லை. முன்னேறி இருந்தால்தானே முகவரி தெரிவதற்கு?

ஆனாலும், அவர்களுக்கெல்லாம் என் நன்றி. ஏனென்றால், அவர்களால் தானே என்னால் முன்னறேவும், இவ்வளவு அனுபவங்களியும் பெற முடிந்தது.

என் நண்பன் கேட்டான், இந்த மாதிரி ப்ளாக் எழுதரதால, என்னத்த சாதிக்க போற?

நான் என்ன சாதிக்கிறேன்கறது முக்கியமில்லை. நம்ம எழுத்து, அனுபவங்கள், யாராவது ஒருத்தருக்கு, பயன் பட்டுச்சுனா, அதுவே ஒரு சாதனைதானே?

நன்றி என். உலகநாதன்   http://www.blogger.com/profile/05795133531273711231